Diplomatiek raketje
Oké, voor de 3e keer in 4 weken is onze dochter ziek. Van covid naar een zware verkoudheid naar buikgriep. Gelukkig valt het deze keer in de voorjaarsvakantie en kan ik (zonder ongemakkelijk schuldgevoel over mijn werk) bij haar zitten en er voor haar zijn. Zij onder haar dekbed, ik met mijn telefoon en benen ontspannen gestrekt, samen op de bank.
Net als ik volop in een achtergrondartikel zit over raketaanvallen op een kerncentrale in Oekraïne vraagt dochterlief om een ijsje voor haar zere keel. Lekker lullig toeval, we hebben raketjes in huis. Ik antwoord wat kort: ‘ja, zo meteen’ en val per direct terug in mijn artikel en gedachten over de oorlog, de gevolgen, het hoe en wat en mijn verstand dat dit allemaal niet zo goed kan bevatten.
Bommetje
Na een tijdje hoor ik wat gepiep vanonder het dekbed…… ‘mama, wat is voor jou zo meteen?’
Meteen gaat er een bommetje af in mijn hoofd…. Zij heeft verdorie op microniveau meer diplomatie in haar kleine hoofdje van 8 jaar dan die hele grote bende op macroniveau.
Ik schiet omhoog en haal het ijsje, een beetje beschaamd over mijn eigen gedachteloosheid voor haar en de grote zorgen in mijn hoofd over van alles en nog wat waar ik weinig tot geen invloed op heb.
Op het welbevinden van mijn kleine meisje heb ik echter wél invloed. Ze heeft me weer even wakker geschud. Ze heeft me weer eens duidelijk gemaakt hoe het werkt bij kinderen. Duidelijkheid, structuur, regelmaat.
Duidelijkheid
Niet alle kinderen kunnen dit echter zo helder en diplomatiek verwoorden naar hun ouders en/of verzorgers (zoals bijvoorbeeld leerkrachten). Ze hebben een vraag gesteld, maar kregen een niet zo’n heel duidelijk antwoord terug, wat maakt dat er in hun hoofd inmiddels al van alles gebeurt wat zomaar tot een kleine vulkaanuitbarsting van boosheid, ongeduld en onduidelijkheid kan zorgen. Het kind denkt: ‘ik heb een zere keel, wil graag een ijsje, mijn moeder vindt het goed, maar ze brengt het maar niet, … waarom duurt het zo lang?’
Ze weten waarschijnlijk best hoe het moet als ze de volgende vraag stellen naar wanneer het ijsje komt, maar omdat er al zoveel in hun hoofd gebeurd is in de tussentijd, komt dat er dan niet altijd even handig meer uit, misschien zelfs wel met boosheid, of agressie. Maar aan wie ligt dat dan? Aan het kind? Dat een duidelijke vraag stelde, maar een vaag antwoord terug kreeg en daar maar mee moet dealen? Of ligt het aan de ander… die de heldere vraag van het kind niet voldoende duidelijk terug communiceert? En hoe reageren wij als ouder/verzorger dan weer op het gedrag van het kind?
Ik steek in dezen mijn hand maar in eigen boezem. Met dank aan de diplomatie van mijn dochter.
Kinderen vertonen niet zomaar gedrag waarvan wij als ouders of betrokkenen vinden dat het niet past binnen wat wij van hen verwachten.
Het is de boodschap die wij uit dragen naar het kind toe die deze reactie veroorzaakt. Al is dat niet altijd even makkelijk te zien, omdat wij als volwassenen vaak een blinde vlek hebben voor ons eigen gedrag…
Positief en vastberaden opvoeden
Volgende week start ik met de opleiding tot Positive Discipline Parent Educator. Ik hoop daarmee nóg meer effectief ouders én kind te kunnen helpen als het gaat om verbindend gezag binnen de opvoeding.
Zou een goeie zijn voor de familie van vileine Vladimir, alleen een beetje te laat ben ik bang. En misschien is het hoofd van deze mini-maxi despoot wel serieus niet in orde en is hier een stoornis de oorzaak van buitensporig excentriek en excessief gedrag. Maar dat is een heel ander verhaal. Het verschil tussen kind-eigen problematiek, persoonskenmerken en de oorzaak van gedrag. Misschien een goed onderwerp voor een volgende blog.
Nu eerst maar aanzien hoe de keelpijn en aanval op de kerncentrale zich verder ontwikkelen ……