Mijn Eigen Ervaring
Herkenbaar?
Je bent hartstikke zorgzaam en houdt zielsveel van je intens gevoelige en misschien ook wel begaafde kind.
Je kunt je geduld zo op het eerste gezicht goed bewaren, maar je kookt af en toe van binnen, omdat je niet op een handige en effectieve manier om weet te gaan met de uitbarstingen, het slechte slapen, het gepieker, het aandacht vragen en het jou leegzuigen van je kind.
Je bent eigenlijk doodmoe, weet niet goed meer hoe, hebt al van alles geprobeerd, maar niets helpt écht. En je blijft dus eigenlijk steeds hetzelfde doen. En jouw kind dus ook.
Jouw kind kan super enthousiast zijn over een dagje uit, logeren, vakantie, de eigen verjaardag, maar het eindigt 9 van de 10 keer in een drama.
Je hebt super je best gedaan op het organiseren van een leuke activiteit. Je doet precies wat je kind graag wil. Alles is goed voorbereid en toch zie je halverwege de dag je kind veranderen in een boos, teleurgesteld en/of verdrietig kind dat geen plezier heeft en de activiteit ontvlucht.
En jij snapt niet waar het mis gegaan is, voelt je vervelend over het gedrag van je kind en geeft jezelf de schuld.
Anders
Je ziet en voelt dat je kind ‘anders’ is, andere behoeften heeft, maar je omgeving wuift het weg met goedbedoelde adviezen:
‘Je moet niet zo volwassen praten met je kind’, ‘je maakt er zelf een flauwerik van’, je moet eens wat harder optreden; zo leert hij nooit van zich af bijten’, laat het ze nou zelf eens oplossen’.
Zelfs je partner vindt het soms maar ‘overdreven’ en houdt liever vast aan eigen ideeën over de opvoeding van jullie kind.
Mijn Eigen Verhaal: ‘het mannetje van nee en niks’
Als ik terug denk aan zijn kindertijd voel ik nog de wrevel, de stoom uit mijn oren en de pijn van de lange strijd die ik voerde met mijn intens gevoelige, slimme zoon.
Ik ben moeder van 2 intens gevoelige, anders denkende kinderen met een groot ontwikkelingspotentieel, die de wereld echt anders ervaren dan hun gemiddelde leeftijdsgenootjes.
Bij mijn eerste was het een regelrechte struggle of life om hem groot te brengen.
Steeds de twijfel of ie nou ‘nepziek’ was om niet naar school te hoeven, of écht ziek was. Het begrip, maar óók het onbegrip als ik gewoon naar mijn werk moest maar van binnen stress voelde en een schuldgevoel had. Ik twijfelde oprecht aan mezelf als moeder.
Vriendjes had mijn zoon niet en huiswerk maken was stom, want dat hoorde bij school en maakte hij dus thuis niet.
Groepsactiviteiten waren niet aan hem besteed en sociaal gedrag vertonen, was een enorme opgave. Slechts zijn racestuur en computer waren interessant genoeg voor mijn zoon om uit bed te komen. We noemden hem ‘het mannetje van nee en niks’.
Ik begreep destijds maar weinig van mijn eigen kind! En van zijn – voor wat ik toen aanzag als – ‘gelieg en gemanipuleer’, kreeg ik werkelijk de hik. Ik heb echt álles geprobeerd. Boos worden, sancties opleggen, begrip tonen, toegeven, begeleiding laten volgen, RT aanbieden, een weerbaarheidstraining, school inschakelen. Maar niks hielp echt.
Gevoelig en Begaafd
Mijn zoon bleek intens gevoelig en intens begaafd en ik wist niet hoe ik met hem om moest gaan. En de school en hulpverlening in die tijd al evenmin.
Alles leek in het gezin altijd om hém te draaien. Iedereen hield rekening met zijn anders zijn, maar hij hield met niks of niemand rekening; vonden wij. Ik liep vaak op mijn tenen, kreeg van iedereen goedbedoelde adviezen en raad, liep met hem van coach naar begeleider naar ondersteuner, maar hij pakte het niet, bakte er op school niks van, vertoonde thuis en buitenshuis niet-sociaal gedrag, was volledig gericht op zijn eigen belang en geregeld schaamde ik me voor mijn eigen kind.
Ik ervaarde toen het hebben van een kind meer als gedoe en ellende dan als ‘geweldig en leuk’. Als ik hieraan terugdenk kan ik wel krimpen van schaamte en schuldgevoel.
Ik baalde er van dat er allerlei ‘deskundigen’ zich met mijn kind bemoeiden en uiteindelijk ook geen poot aan de grond kregen bij hem. Er veranderde niks. Mijn zoon wist namelijk feilloos hoe hij deze mensen moest bespelen/manipuleren, het gewenste antwoord moest geven en het gewenste gedrag moest vertonen.
Thuis ging hij vrolijk en stoïcijns verder met zijn (zo ik het zag) ‘niet-sociale’ gedrag en zich ongelukkig voelen. En als ik dat aangaf bij de zoveelste coach van mijn kind, werd ik meewarig aangekeken door de deskundige die het idee had dat het allemaal geweldig goed vooruit ging….
Terwijl ik wist hoe manipulatief en slim hij kon zijn. Maar dat ‘weten’ kon ik ook niet omzetten in gedragsverandering bij mijn eigen kind. Tot ik besefte dat mijn aanpak (en die van anderen) wel eens helemaal niet de juiste hoefde te zijn. En dat was toen het kwartje, de eye-opener, de aha-erlebnis.
Ik volgde opleidingen, cursussen en trainingen over gevoeligheid, begaafdheid, visueel leren, mindset en gedragsverandering. Wat ik leerde, paste ik thuis toe en bleek te werken. De strijd met mijn zoon over zijn schoolwerk verdween, er kwam meer rust en balans in huis en er werd nauwelijks meer met deuren gesmeten en op trappen gebonkt.
Er kwam letterlijk meer lucht en ruimte om in harmonie met elkaar te leven. Mijn zoon kwam vaker bij me zitten om een praatje te maken of advies te vragen. Ik leerde om hem meer met rust te laten en hem zijn eigen weg te laten volgen. Hij leerde om zijn eigen verantwoordelijkheid te nemen en ervaarde de consequenties die er volgden als hij zich niet zo handig gedroeg.
Dit voelde als een verademing en overwinning op de uitdagingen die ik was aangegaan.
En dit gevoel gun ik iedereen die met dezelfde issues over intense gevoeligheid en begaafdheid worstelt, waarvan we inmiddels weten dat ze onder de vlag van neurodivergentie horen.
Ik startte vanuit deze wens mijn eigen praktijk in het professioneel hulp verlenen aan kinderen, pubers én hun ouders Ik ben trots op de succesvolle resultaten die inmiddels bij talrijke cliënten behaald zijn op het gebied van positieve verandering in welbevinden, gedrag en groei.
Meer Informatie?
App of e-mail me, ik beantwoord graag je vragen.
christel@bureaucic.nl
