Mijn Eigen Verhaal:
een mannetje van ‘nee en niks’

Als ik terug denk aan zijn kindertijd voel ik nog de wrevel, de stoom uit mijn oren en de pijn van de lange strijd die ik voerde met mijn intens gevoelige, slimme zoon.

Ik ben moeder van 2 intens gevoelige, anders denkende kinderen met een groot ontwikkelingspotentieel, die de wereld echt anders ervaren dan hun gemiddelde leeftijdsgenootjes.

Bij mijn eerste was het een regelrechte struggle of life om hem groot te brengen.
Steeds de twijfel of ie nou ‘nepziek’ was om niet naar school te hoeven, of écht ziek was. Het begrip, maar óók het onbegrip als ik gewoon naar mijn werk moest maar van binnen stress voelde en een schuldgevoel had. Ik twijfelde oprecht aan mezelf als moeder.

Vriendjes had mijn zoon niet en huiswerk maken was stom, want dat hoorde bij school en maakte hij dus niet.

Groepsactiviteiten waren niet aan hem besteed en sociaal gedrag vertonen, was voor hem een enorme opgave. Slechts zijn racestuur en computer waren interessant genoeg voor mijn zoon om uit bed te komen. We noemden hem ‘het mannetje van nee en niks’.

Ik begreep destijds maar weinig van mijn eigen kind! En van zijn ‘gelieg en gemanipuleer’, kreeg ik werkelijk de hik. Ik heb echt álles geprobeerd. Boos worden, sancties opleggen, begrip tonen, toegeven, begeleiding laten volgen, RT aanbieden, een weerbaarheidstraining, school inschakelen. Maar niks hielp echt.

Mijn zoon bleek intens gevoelig en intens begaafd en ik wist niet hoe ik met hem om moest gaan. En de school en hulpverlening in die tijd al evenmin.

Alles leek in het gezin altijd om hém te draaien. Iedereen hield rekening met zijn anders zijn, maar hij hield met niks of niemand rekening.  Ik liep vaak op mijn tenen, kreeg van iedereen goedbedoelde adviezen en raad, liep met hem van coach naar begeleider naar ondersteuner, maar hij pakte het niet, bakte er op school niks van, vertoonde thuis en buitenshuis niet-sociaal gedrag, was volledig gericht op zijn eigen belang en geregeld schaamde ik me voor mijn eigen kind.

Ik ervaarde toen het hebben van een kind meer als gedoe en ellende dan als ‘geweldig en leuk’.

Ik baalde er van dat er allerlei ‘deskundigen’ zich met mijn kind bemoeiden en uiteindelijk ook geen poot aan de grond kregen bij hem. Er veranderde niks. Mijn zoon wist namelijk feilloos hoe hij deze mensen moest bespelen/manipuleren, het gewenste antwoord moest geven en het gewenste gedrag moest vertonen.

Thuis ging hij vrolijk en stoïcijns verder met zijn (zo ik het zag) ‘niet-sociale’ gedrag en zich ongelukkig voelen. En als ik dat aangaf bij de zoveelste coach van mijn kind, werd ik meewarig aangekeken door de deskundige die het idee had dat het allemaal geweldig goed vooruit ging….

Terwijl ik wist hoe manipulatief en slim hij kon zijn. Maar dat ‘weten’ kon ik ook niet omzetten in gedragsverandering bij mijn eigen kind. Tot ik besefte dat mijn aanpak (en die van anderen) wel eens helemaal niet de juiste hoefde te zijn. En dat was toen het kwartje, de eye-opener, de aha-erlebnis.

Ik volgde opleidingen, cursussen en trainingen over gevoeligheid, begaafdheid, visueel leren, mindset en gedragsverandering. Wat ik leerde, paste ik thuis toe en bleek te werken. De strijd met mijn zoon over zijn schoolwerk verdween, er kwam meer rust en balans in huis en er werd nauwelijks meer met deuren gesmeten en op trappen gebonkt.

Er kwam letterlijk meer lucht en ruimte om in harmonie met elkaar te leven. Mijn zoon kwam vaker bij me zitten om een praatje te maken of advies te vragen. Hij leerde om zijn eigen verantwoordelijkheid te nemen en ervaarde de consequenties die er volgden als hij zich niet zo handig gedroeg.

Dit voelde als een verademing en overwinning op de uitdagingen die ik was aangegaan.

En dit gevoel gun ik iedereen die met dezelfde issues over intense gevoeligheid en begaafdheid worstelt.

Ik startte vanuit deze wens mijn eigen praktijk in het begeleiden van kinderen, pubers én hun ouders en ben trots op de succesvolle resultaten bij cliënten op positieve verandering in welbevinden, gedrag en groei.