Hier deel ik graag mijn eigen reis van Positieve Transformatie met je. Het proces van vallen en weer opstaan (Desintegratie, volgens de Poolse psychiater Dabrowski), dat een groot deel van mijn leven een terugkerend issue is geweest.

Lange tijd wist ik niet wat er steeds met me aan de hand was. Was ik depressief? Ziek? Klopte er iets niet in mijn brein?

Het maakte me onzeker en zwak. Ik vond het moeilijk om op te komen voor mezelf. Behalve als het iets was wat ik écht heel graag wilde vanuit mijn hart en intuïtie. Waar ik voor wel 1000 procent achterstond om te doen. Dan voelde ik een ondefinieerbare kracht waarvan ik niet wist waar ik die vandaan haalde.

Het is die innerlijke kracht geweest die me steeds weer omhoog hielp vanuit een donker en uitzichtloos gat. Een kracht die me vooruit hielp en het beter maakte dan voorheen.

Nu weet ik dat dít de kracht is van Positieve Transformatie vanuit desintegratie.

En deze transformatie vanuit desintegratie alleen doorstaan, is een pittige reis. Steeds weer naar binnen keren om een betere versie van jezelf te worden en krachtiger in het leven te kunnen staan, kost energie en lef.

En dat niet alleen. Het kost buiten energie en lef ook nog eens bloed, zweet en tranen. Maar daar krijg je uiteindelijk wel iets heel waardevols voor terug!

Leven vanuit je Authentieke Zelf levert een beter welzijn op. Ik heb het tenslotte zelf mogen ervaren. En ik wou dat ik eerder had geweten wat Desintegratie en de daarmee samenhangende Positieve Transformatie was.

Gelukkig weet ik het nu en kan ik mijn kennis en kunde inzetten om anderen hiermee te helpen. Maar voordat we daar aan toe zijn, neem ik je eerst graag mee op mijn persoonlijke reis van vallen en weer opstaan.

Een Verwarrende Start

Op mijn 17e begon mijn reis in de wereld van desintegratie. Het was voor mij een verwarrende periode. Niemand begreep wat er met me aan de hand was. De artsen hielden het op een vermoedelijk virus, maar er was geen concrete diagnose. Ik zat in VWO-5, ik wilde het heel graag goed doen op school, was heel actief in de muziekwereld en ik had nog geen idee wat de toekomst mij zou brengen.

Halverwege het schooljaar stortte ik in. Uitgeput, ziek, en verward bracht ik maanden thuis door. Vrienden lieten me in de steek, maar mijn Engels docent toonde begrip en bezocht me thuis. Tijdens deze ingewikkelde periode vond ik troost in Engelse literatuur, waar ik me kon verliezen in verhalen van liefde, rechtvaardigheid, en intellect; het leek alsof ik mezelf herkende in de personages die zochten naar herkenning en erkenning voor de moeilijkheden in hun leven.

De Reis Vervolgt

Na mijn herstel, besloot ik om het jaar over te doen om een stevigere basis voor mijn eindexamen te leggen. In de muziek deed ik een serieuze stap terug en mijn sociale contacten groeiden weer. Mijn eindexamen haalde ik uiteindelijk met succes en mijn daaropvolgende studententijd in Utrecht verliep redelijk soepel, dankzij het autonome leven dat ik daar kon leiden.

Maar het leven bracht meer uitdagingen en rond mijn 27e, kwam de tweede ineenstorting. Ik volgde de flow van het leven, voldeed aan verwachtingen, maar mijn eigen geluk was ik kwijt. Ik voelde me onbekwaam en nutteloos. Toch krabbelde ik ook toen weer op en ging door waar ik gebleven was.

2 jaar later werd ik moeder. Het moederschap was voor mij uitdagend en eenzaam en na een hele donkere periode, waarin ik mezelf totaal verloor en ook weer terug vond, besloot ik terug te keren naar mijn roots in West-Brabant.

Na de 3^e breakdown, leek het vallen en weer opstaan een terugkerend issue in mijn leven te zijn geworden. Dat deed mijn zelfbeeld geen goed. Mijn omgeving begreep het niet en zelf vond ik ook dat ik eigenlijk niets te klagen had. Een fijn gezin, comfortabel leven, mijn ouders dichtbij en ik kon gaan en staan waar ik wilde en doen en laten wat ik wou. En toch voelde ik me niet oké.
Nu weet ik dat ik bezieling en uitdaging in mijn leven miste en een concreet doel.

Het leven ging beter, totdat de vierde desintegratie zich aandiende en uiteindelijk leidde tot mijn scheiding. En net toen alles in rustig vaarwater leek te komen, verloor ik plotseling mijn moeder aan een hersenbloeding. Het diepe verdriet, de traumatische ervaring en de druk van mijn opleiding tot docent leidden tot de vijfde desintegratie. Het voelde als een diepe put waaruit ik nooit meer wilde opstaan.