Oké, ik kreeg deze week een telefoontje van een geïrriteerde moeder. Haar zoontje wil maar niet gaan slapen ’s avonds. Hij ligt te draaien in zijn bed en komt om de haverklap naar beneden om dat uitgebreid te vertellen en ondertussen te checken of zijn vader en moeder geen chipjes zitten te eten en hij boven in zijn bed ligt met niks.
Moeder weet het niet meer. Wat moet ze hier nou mee. Ze voelt zich gecontroleerd door haar eigen kind, dat steeds de discussie met haar aangaat. Ze vindt het ook sneu voor haar zoontje. Komt nog eens bij dat ze zich schaamt. Want ja, ze eten wel eens een chipje ’s avonds en is dat dan eerlijk ten opzichte van hun kind? Niks zo vervelend als niet kunnen slapen.
Stom
Ik moest een beetje grinniken tijdens haar verhaal. En niet omdat ik haar verhaal grinnik-waardig vond, maar omdat ik het kind zo goed snap. Hoe stom is het als jij ’s avonds in je bed ligt, je niet kunt slapen en je vader en moeder lekker gezellig beneden zitten te snacken. Da’s niet grappig toch..
Kleine meesters
Allerlei eigenschappen van intens begaafde, gevoelige kinderen komen hier voorbij. Rechtvaardigheid springt er voor mij meteen uit. Jullie chips, dan ik ook. En slaapproblemen. De meeste begaafde kinderen kampen met (inslaap)problemen. Ze hebben meer moeite met het verwerken van de dag, denken veel meer na over dingen die ze tegen zijn gekomen of die ze zich afvragen en ja, dat houdt je wakker.
Nog een: kritisch zijn, zaken ter discussie stellen en deze nog goed beargumenteren ook. Mééster zijn ze erin. Zo goed zelfs dat deze moeder ging geloven dat het sneu was voor haar kind, dat hij boven in zijn bed moest liggen en zij beneden gezellig nog wat zaten te keuvelen met een snack. Maar dit zijn natuurlijk niet de situaties waarover discussies gevoerd moeten worden met je kind.
Ideaal recept
Tenminste, niet in mijn ogen. Te vaak zie ik dit in de praktijk wel gebeuren en zie er dan maar eens vanaf te komen. Kinderen die inderdaad niet goed in kunnen slapen en die tot laat bij hun ouders beneden zitten. Zich nestelen bij vader en/of moeder op de bank en als een prins of prinses vertroeteld worden. Ohh wat zijn ze toch slim. Want hoe heerlijk is het als je als kind niet kunt slapen, je lekker beneden op de bank mag zitten, nog even iets lekkers te drinken of eten krijgt en mee mag kijken naar de tv. Dat is toch het ideale recept om morgen weer niet in te kunnen slapen. Haha. Maar uiteindelijk betaalt iedereen er een prijs voor. De kinderen door oververmoeid en nog meer overprikkeld de volgende dag op te staan. En de ouders door hun spaarzame quality time met elkaar kwijt te raken en op den duur ook prikkelbaar wakker te worden. Een vicieuze cirkel waar moeilijk uit te komen is en die niet bevorderlijk is voor de rust en balans in een gezin. En daar helpt dan geen chipje meer aan hoor.
Geen chips meer dan?
Maar wat dan wel? Duidelijke kaders geven en grenzen stellen. Kaders waar binnen ruimte is om te stretchen. Grenzen die duidelijk gesteld zijn en waar niet overheen gegaan wordt. En waar dus ook een consequentie aan hangt als dat wel gebeurt. En die dan weer netjes opvolgen als het nodig is. Of gewoon geen chips meer eten ’s avonds…(is misschien beter voor je gezondheid, maar helpt geen steek. En dat weet ik toevallig uit eigen ervaring).