Oké, toen mijn zoon klein was, heb ik zo mijn best gedaan om leuke kinderfeestjes te organiseren, maar het was nooit écht leuk. Mijn zoontje had teveel spanning voor zo’n feestje, het ging nooit zoals hij het in zijn hoofd had en het eindigde altijd met een boos en verdrietig mannetje dat halverwege het feest wegliep of op zijn kamer terecht kwam. Misselijk van de spanning, ellende en teveel prikkels. Ik was dan boos op hem en vierde ‘gezellig’ het feestje met de overgebleven kinderen tot het tijd was en de kids naar huis gebracht werden of opgehaald. Mijn zoontje was daar nooit meer bij. Als iedereen weg was, kreeg hij van mij een fikse uitbrander er bovenop. Arm kind, wist ik toen veel. We praten over ruim 15 jaar geleden. In december wordt de knul 21 en is volwassen. Feestjes voor zijn verjaardag geeft ie al lang niet meer en het loopt nog vaak niet zoals hij het in zijn hoofd heeft. Wij gaan daar nu alleen anders mee om.
Snurkende prinses
Mijn dochter wordt in december 7 en tot nu toe hebben we al 2 hele fantastische kinderfeestjes gehad. Geen weglopend of boos en verdrietig kind, maar een stralende blije prinses die tot het laatste geniet van alles wat er om haar heen gebeurt en alles tot in detail in zich opneemt. En als klap op de vuurpijl zonder mopperen naar bed gaat en binnen 3 minuten slaapt, tot de volgende ochtend. Terwijl ik tot op de tanden gewapend was, voorbereid op alles, 7 x alles doorgenomen had met mijn dochter, tot die zei ‘jaahaa, zo doen we dat mama’ en ik de avond ervoor niet kon slapen en zij als een roosje lag te snurken. Nergens last van.
Prikkelgevoelig
En toch zijn ze allebei intens begaafd en intens gevoelig. Mijn zoon reageert alleen op andere gebieden met prikkelgevoeligheid dan mijn dochter. En dat is als het gaat om kinderfeestjes heel fijn. Zij reageert weer op andere dingen heel extreem (maar dat is voor een volgende blog).
Opgelucht
Ik schaam me nog wel eens voor mijn reactie van destijds, terwijl ik écht onwetend was. Maar ik wilde het zo goed doen en het vooral minstens zo leuk organiseren als de feestjes bij andere kindjes. Speurtochten, spelletjes, quizzen, bowlen, het maakte niet uit. Het eindigde steevast in gedoe. Uiteindelijk werd mijn zoontje niet meer uitgenodigd bij andere kinderen voor feestjes. Die hadden het ook wel gezien met hem. Hij zat op zo’n feestje lijkbleek, angstvallig in de buurt van een ouder te wachten tot het over was. Dat was ook niet zo’n geweldige ervaring voor het organiserende feestvarken en zijn ouders.
Smoesjes
Maar kon dat dan wel? Hem behoeden hiervoor en nee zeggen als hij een uitnodiging kreeg. In het begin gaf ik met een smoesje aan dat hij niet kon komen. Gewoonweg omdat ik niet wist uit te leggen waarom het voor mijn zoontje een grote opgave was om naar kinderfeestjes te gaan. En in de loop der jaren was ik ook gaan snappen dat we hem er geen plezier mee deden en hij beter af was als hij niet ging. Maar hoe leg je zoiets uit aan anderen? Dat bleef een moeilijk iets destijds.
Achteraf ben ik blij dat ik de smoesjes gebruikt heb en mijn kind het plezier heb gedaan van niet naar een kinderfeestje gaan.