Oké, het is eind oktober en er worden hier sinds een week of 3 al YouTube filmpjes met Sint en Piet gekeken…..serieus en echt waar.
Mijn dochter van bijna 7 zit er dit jaar echt helemaal vol in. Maar ze heeft ook leuke vragen en stellingen: ‘is er ook een bejaardenhuis voor Pieten?’, ‘ik denk dat Pieten een pruik op hebben hoor, dan hoeven ze niet steeds hun haar te wassen als ze uit de schoorsteen komen’. Ik ben eerlijk gezegd wel blij dat op dit moment winkelen tot een minimum beperkt is; lopen we ook niet zo tegen al die Sintlekkernijen en reclames aan….

Feestmaanden met ballen

En natuurlijk zorgt de komende periode voor veel gezelligheid – ik vind de laatste 2 maanden van het jaar de állerleukste – maar ook voor veel (keuze)stress. En hoe ga je om met de overprikkelingen die je kind(eren) oplopen in de periode van nu tot aan begin januari, als alle festiviteiten weer achter de rug zijn en iedereen weer rustig adem kan halen..
En hoe hou je het leuk voor iedereen? Kinderen die nog zwaar geloven, kinderen die net wel/net niet geloven, kinderen die surprises moeten maken, maar liever nog gewoon een cadeautje krijgen van de Sint. Kortom, hoeveel ballen moet jij dit jaar weer in de lucht houden?

Heerlijk avondje?!

Ik ben geen fan van surprises, nooit geweest ook. Ik was niet handig, kon niet knutselen en het werd nooit zo, zoals ik het in mijn hoofd had. Ellende dus. En stress, teleurstelling, boosheid en verdriet. Ik was wél goed in gedichten schrijven, hele lange. Maar ook dáár was teleurstelling en boosheid een gevaar. Want als ik mijn best had gedaan op een supermooi gedicht en het werd in mijn ogen zwaar verprutst door de voorlezer, kon ik daar serieus van slag van zijn. Ik werd er zelfs boos van en als kind was dan mijn avondje vergald, met het bijbehorende chagrijnige gezicht en gedrag daaropvolgend. Zielig voor mij, maar achteraf bekeken vele malen vervelender voor mijn omgeving, omdat niemand ooit waarschijnlijk begrepen zal hebben waarom ik er ineens de brui aan gaf en de stemming bedierf.

Rollercoaster aan gevoelens

Of de keer dat ik al niet meer in de Sint geloofde, een poppenwagen had gevraagd, de buurman op Sinterklaasavond voor de deur stond mét een poppenwagen, ik om nog altijd onduidelijke redenen open deed en mijn vader en moeder met kunst en vliegwerk mij die avond konden laten geloven dat de wagen voor het nichtje van de buurman was. Ik was blij, want het was toch niet mijn kleur en smaak. Wat een opluchting. Klein beetje jaloers was ik wel, omdat ik nu wist dat zij een poppenwagen kreeg en ik nog maar af moest wachten wat er zou gebeuren die avond. Op het allerlaatste kreeg ik nog een raar klein pakje, met een boodschap. Ik moest naar de logeerkamer, daar stond nog een verrassing van de Sint….. Oeps, tóch die poppenwagen van de buurman, die uiteindelijk voor mij bleek te zijn. Wat een emoties en wat moet er toen als 7- of 8-jarige door mij heen gegaan zijn… Boosheid; ik was namelijk behoorlijk voor de gek gehouden. Teleurstelling; ik vond hem eigenlijk niet zo heel mooi. Bezorgdheid; zou het nichtje van de buurman nou geen poppenwagen krijgen en zou ze verdrietig zijn? Schuldgevoel; ik vond de wagen immers niet zo mooi, maar ik wist dat de Sint niet bestond en dat ik hem van mijn vader en moeder kreeg en dat die heel erg hun best hadden gedaan en ik dus niet mocht laten blijken dat ik ook teleurgesteld was. (Geveinsde) blijdschap, ik had tóch een poppenwagen gekregen en wilde daar dankbaar voor zijn.
Wat een achtbaan aan gevoelens. Je zou van minder een toeval krijgen toch? Ik snap nu waarom ik me vaak ziek voelde op dit soort dagen, absoluut niet kon inslapen, onrustig sliep, me bang voelde, me onbegrepen en onveilig voelde en er eigenlijk niet zo van kon genieten als ik wilde.

Het ‘moet’ perfect zijn

En dat gaat eigenlijk nog steeds zo. Ik wil het nu voor mijn dochter zo organiseren dat zij er optimaal van kan genieten, haar behoeden voor allerlei ingewikkelde en complexe gevoelens en gedachten, haar een intense beleving meegeven, waar ze met plezier aan terug zal denken als ze (hopelijk) zelf later kinderen heeft en dan wil ik ook nog dat alle andere mensen om ons heen dit ook zo ervaren. Nou zal dat dit jaar misschien iets minder zijn, omdat we maar met weinig bij elkaar mogen zijn, maar dan nog wil ik dat het perfect verloopt en er geen gedoe is. En denken jullie dat dit lukt? Haha, nee hoor, er gebeurt altijd wel iets dat niet zo gaat, zoals ik het in mijn hoofd had. En het gekke is dat mijn dochter vrij relaxt is onder dit soort omstandigheden, het al snel helemaal goed vindt, overal (oprecht) blij mee is en ’s avonds met gemak meteen inslaapt als ze haar kussen ruikt en de volgende dag fris en fruitig opstaat en geniet van alles wat is. Hoe heerlijk eenvoudig. 

Alles onder controle

Voor volgend jaar ben ik al voorbereid (of stiekem ook al voor als het dit jaar nog ‘mis zou lopen’). Ik heb een heel leuk boek: ‘Sinterklaas voor grote kinderen’ van Chariva. In dit boek wordt je als kind deelgenoot gemaakt van het grote geheim rondom Sinterklaas. En dat wordt op zo’n manier gebracht dat je er iets leuks en belangrijks voor terug krijgt. Het is voor ‘kinderen vanaf  7 jaar’, een aantal moeders van kinderen uit de praktijk hebben het de afgelopen jaren al aangeschaft en met succes ingezet. Zeker voor prikkelgevoelige kinderen, die zich niks wijs laten maken, is het fijn om zoiets achter de hand te hebben. Je kunt ze op een goede manier gedegen voorbereiden en zult weinig tot geen last hebben van teleurstelling, boosheid en verdriet.
Ik heb vanochtend mijn eerste schoencadeautjes en chocoladeletters gekocht. Mijn dochter wilde zo graag eens écht de L in plaats van de S. Komt omdat ik altijd te laat ben met kopen en dan is de L er niet meer. Dit jaar heb ik geanticipeerd op mijn eigen teleurstelling en stress. Ik heb ze gekocht en in huis en man, man wat geeft dat een rust en lekker gevoel. Nou alleen nog goed onthouden waar ik ze ook al weer verstopt heb…..