Kinderfeestjes

Oké, toen mijn zoon klein was, heb ik zo mijn best gedaan om leuke kinderfeestjes te organiseren, maar het was nooit écht leuk. Mijn zoontje had teveel spanning voor zo’n feestje, het ging nooit zoals hij het in zijn hoofd had en het eindigde altijd met een boos en verdrietig mannetje dat halverwege het feest wegliep of op zijn kamer terecht kwam. Misselijk van de spanning, ellende en teveel prikkels. Ik was dan boos op hem en vierde ‘gezellig’ het feestje met de overgebleven kinderen tot het tijd was en de kids naar huis gebracht werden of opgehaald. Mijn zoontje was daar nooit meer bij. Als iedereen weg was, kreeg hij van mij een fikse uitbrander er bovenop. Arm kind, wist ik toen veel. We praten over ruim 15 jaar geleden. In december wordt de knul 21 en is volwassen. Feestjes voor zijn verjaardag geeft ie al lang niet meer en het loopt nog vaak niet zoals hij het in zijn hoofd heeft. Wij gaan daar nu alleen anders mee om.

Snurkende prinses

Mijn dochter wordt in december 7 en tot nu toe hebben we al 2 hele fantastische kinderfeestjes gehad. Geen weglopend of boos en verdrietig kind, maar een stralende blije prinses die tot het laatste geniet van alles wat er om haar heen gebeurt en alles tot in detail in zich opneemt. En als klap op de vuurpijl zonder mopperen naar bed gaat en binnen 3 minuten slaapt, tot de volgende ochtend. Terwijl ik tot op de tanden gewapend was, voorbereid op alles, 7 x alles doorgenomen had met mijn dochter, tot die zei ‘jaahaa, zo doen we dat mama’ en ik de avond ervoor niet kon slapen en zij als een roosje lag te snurken. Nergens last van.

Prikkelgevoelig

En toch zijn ze allebei intens begaafd en intens gevoelig. Mijn zoon reageert alleen op andere gebieden met prikkelgevoeligheid dan mijn dochter. En dat is als het gaat om kinderfeestjes heel fijn. Zij reageert weer op andere dingen heel extreem (maar dat is voor een volgende blog).

Opgelucht

Ik schaam me nog wel eens voor mijn reactie van destijds, terwijl ik écht onwetend was. Maar ik wilde het zo goed doen en het vooral minstens zo leuk organiseren als de feestjes bij andere kindjes. Speurtochten, spelletjes, quizzen, bowlen, het maakte niet uit. Het eindigde steevast in gedoe. Uiteindelijk werd mijn zoontje niet meer uitgenodigd bij andere kinderen voor feestjes. Die hadden het ook wel gezien met hem. Hij zat op zo’n feestje lijkbleek, angstvallig in de buurt van een ouder te wachten tot het over was. Dat was ook niet zo’n geweldige ervaring voor het organiserende feestvarken en zijn ouders.

Smoesjes

Maar kon dat dan wel? Hem behoeden hiervoor en nee zeggen als hij een uitnodiging kreeg. In het begin gaf ik met een smoesje aan dat hij niet kon komen. Gewoonweg omdat ik niet wist uit te leggen waarom het voor mijn zoontje een grote opgave was om naar kinderfeestjes te gaan. En in de loop der jaren was ik ook gaan snappen dat we hem er geen plezier mee deden en hij beter af was als hij niet ging. Maar hoe leg je zoiets uit aan anderen? Dat bleef een moeilijk iets destijds.
Achteraf ben ik blij dat ik de smoesjes gebruikt heb en mijn kind het plezier heb gedaan van niet naar een kinderfeestje gaan.

Zwembad in de tuin

Oké, buiten is het 35 graden. Binnen 29.4, Nederland zucht en steunt onder de 5e hittegolf in 2 jaar tijd. Dus, een zwembad in de tuin. Mét toebehoren. Een stofzuiger, schepnet, pomp, chloorhuishouding, ph-waardemeter, thermometer en afdekzeil. Wij hebben het er maar druk mee. Maar ja… ‘alles voor ’t jong eej’, zoals ze hier in Brabant zeggen.

Genieten..

Het leuke is natuurlijk dat we onze dochter er geweldig van zien genieten, samen met haar buurkindjes. Ze houdt het wel uren vol. Met een duikbril (zo’n gek ding met een neus) en wat rommeltjes in het water, hebben we geen kind aan haar.

Mijn man kruipt er ook wel eens bij om af te koelen. Mijn dochter vindt dat geweldig. Sámen met papa in het zwembad. En hij geniet zichtbaar ook. En het koelt zo lekker af zegt hij. Ik houd het liever bij de ventilator en zo min mogelijk bewegen. En een lauwe douche, heerlijk.

Of toch niet..

Mijn zoon (die van bijna 21) en zijn vriendin wilden ook zwemmen. Onaangekondigd kwam ‘ze zwemmen’. Oké, prima, maar wat een gedoe. Want mijn zoon en zijn vriendin kunnen niet tegen het wildebrassengedrag van mijn dochter (die van bijna 7). Angstvallig zitten ze heel dicht naast elkaar zo stil mogelijk in het zwembad. Om er uiteindelijk na 10 minuten weer uit te komen. Mijn zoon zichtbaar humeurig, zijn vriendin teleurgesteld. Het is gewoon ‘too much’, dat het water hun om de oren spettert en de golven tot aan hun knieën komen.

Badmatje

En natuurlijk kunnen we hier om lachen, of zeggen, doe niet zo flauw, of pas je maar aan. Maar dat heeft geen zin. Mijn zoon en zijn vriendin zijn allebei intens begaafd en zeer prikkelgevoelig. Met name op sensitief gebied. Zij vermijden het liefst alles wat met geluid, beweging en aanraking te maken heeft. Mijn zoon zat vroeger na het douchen een half uur op het badmatje met een handdoek om te wachten tot hij droog was. De kapper was één groot drama, want haren knippen ‘deed pijn’. Om van kammen nog maar te zwijgen. Contactsport was onmogelijk en spelen met vriendjes steevast een teleurstelling.

Lange tenen

Mijn dochter is ook intens begaafd en intens gevoelig. Maar zij zoekt de sensitieve prikkels juist op. Lekker wild doen in het zwembad, zij laat zich expres vallen en hard geluid doet haar helemaal niks. Hoe harder hoe liever. Maar ga niet op haar spreekwoordelijke zeer gevoelige lange tenen staan, want dan is het bal.

En zo hebben we van alle smaken wat en dealen we creatief met de situaties die zich voordoen. Het is niet anders..

Chips-controle

Oké, ik kreeg deze week een telefoontje van een geïrriteerde moeder. Haar zoontje wil maar niet gaan slapen ’s avonds. Hij ligt te draaien in zijn bed en komt om de haverklap naar beneden om dat uitgebreid te vertellen en ondertussen te checken of zijn vader en moeder geen chipjes zitten te eten en hij boven in zijn bed ligt met niks.
Moeder weet het niet meer. Wat moet ze hier nou mee. Ze voelt zich gecontroleerd door haar eigen kind, dat steeds de discussie met haar aangaat. Ze vindt het ook sneu voor haar zoontje. Komt nog eens bij dat ze zich schaamt. Want ja, ze eten wel eens een chipje ’s avonds en is dat dan eerlijk ten opzichte van hun kind? Niks zo vervelend als niet kunnen slapen.

Stom

Ik moest een beetje grinniken tijdens haar verhaal. En niet omdat ik haar verhaal grinnik-waardig vond, maar omdat ik het kind zo goed snap. Hoe stom is het als jij ’s avonds in je bed ligt, je niet kunt slapen en je vader en moeder lekker gezellig beneden zitten te snacken. Da’s niet grappig toch..

Kleine meesters

Allerlei eigenschappen van intens begaafde, gevoelige kinderen komen hier voorbij. Rechtvaardigheid springt er voor mij meteen uit. Jullie chips, dan ik ook. En slaapproblemen. De meeste begaafde kinderen kampen met (inslaap)problemen. Ze hebben meer moeite met het verwerken van de dag, denken veel meer na over dingen die ze tegen zijn gekomen of die ze zich afvragen en ja, dat houdt je wakker.
Nog een: kritisch zijn, zaken ter discussie stellen en deze nog goed beargumenteren ook. Mééster zijn ze erin. Zo goed zelfs dat deze moeder ging geloven dat het sneu was voor haar kind, dat hij boven in zijn bed moest liggen en zij beneden gezellig nog wat zaten te keuvelen met een snack.  Maar dit zijn natuurlijk niet de situaties waarover discussies gevoerd moeten worden met je kind.

Ideaal recept

Tenminste, niet in mijn ogen. Te vaak zie ik dit in de praktijk wel gebeuren en zie er dan maar eens vanaf te komen. Kinderen die inderdaad niet goed in kunnen slapen en die tot laat bij hun ouders beneden zitten. Zich nestelen bij vader en/of moeder op de bank en als een prins of prinses vertroeteld worden. Ohh wat zijn ze toch slim. Want hoe heerlijk is het als je als kind niet kunt slapen, je lekker beneden op de bank mag zitten, nog even iets lekkers te drinken of eten krijgt en mee mag kijken naar de tv. Dat is toch het ideale recept om morgen weer niet in te kunnen slapen. Haha. Maar uiteindelijk betaalt iedereen er een prijs voor. De kinderen door oververmoeid en nog meer overprikkeld de volgende dag op te staan. En de ouders door hun spaarzame quality time met elkaar kwijt te raken en op den duur ook prikkelbaar wakker te worden. Een vicieuze cirkel waar moeilijk uit te komen is en die niet bevorderlijk is voor de rust en balans in een gezin. En daar helpt dan geen chipje meer aan hoor.

Geen chips meer dan?

Maar wat dan wel? Duidelijke kaders geven en grenzen stellen. Kaders waar binnen ruimte is om te stretchen. Grenzen die duidelijk gesteld zijn en waar niet overheen gegaan wordt. En waar dus ook een consequentie aan hangt als dat wel gebeurt. En die dan weer netjes opvolgen als het nodig is. Of gewoon geen chips meer eten ’s avonds…(is misschien beter voor je gezondheid, maar helpt geen steek. En dat weet ik toevallig uit eigen ervaring).